maandag 27 december 2010
Memories... good memories
Voila, weer veilig en wel thuis na wat extra omzwervingen weliswaar, maar het is gelukt! Ondertussen zijn alle sdkaartjes leeggehaald, blijkt de usb-stick met 3/4 van de Dryheadfoto's verdwenen :( en zijn de rugzakken uitgepakt. Tijd dus om nog eens ff terug te denken aan hoe het geweest is. Geniet gerust mee...
After some extra adventures and some delay we are finally safe back home. Meanwhile all the pictures are on the computers, my usb stick with 3/4 off all my Dryhead pictures seames disappeared somewhere along the road :( and our backpacks are empty. Time to think back ...
zaterdag 18 december 2010
Thuis
Koud, brrrrrrrr, ijs, sneeuw en donker was het toen we gisteravond beide in Brussel aankwamen. Evi was donderdagochtend vanuit La Paz vertrokken met een andere vlucht dan eerder in de planning stond. Een vlucht die ze nog vanuit La Paz heeft moeten boeken omdat haar eerder geboekt ticket was gecanceld door Cheaptickets, zonder notificatie. Ook de tweede boeking die we uiteindelijk vanuit La Paz maakten werdt 2 dagen voor vertrek ongedaan gemaakt. Uiteindelijk toch nog via een ander agentschap met 10uur (!) vertraging op London thuis geraakt.
De dagen voor we vertrokken hebben we gevuld met twee mountainbike downhills: Deathroad en SST. De eerste was leuk, maar niet gevaarlijk, tenzij je het eerste stuk meerekent over het asfalt met 60 km per uur in de regen tussen vrachtwagens door slingeren en soms ingehaald worden door auto's. De tweede rit die wij hadden geboekt was een single track: Muela del Diablo y Coillana ofwel de SST.
Ver boven de stad begon dit avontuur met een route door enorme geulen, recht naar beneden en hoge drop-offs. Ik ben wel wat gewend, maar dit niveau was voor mij vrij hoog gegrepen. Na een aantal spannende uren en veel craches later eindigde deze rit in de meeste prachtige omgeving. Dit vraagt naar meer............
Door een dorp over een steil pad met flinke trappen en losse stenen
Evi op weg naar een drop-off
Dit is eigenlijk een filmpje. Als je wil weten hoe dit eindigde moet je maar eens langskomen om tegelijk onze andere verhalen en foto's te bekijken...
vrijdag 10 december 2010
Junglepictures
We zijn in La Paz! Een uurtje na de vorige reactie kregen we te horen dat de staking was stopgezet en nog eens enkele uren later zaten we op de tweede vlucht naar La Paz. Geen stiekeme boottocht, geen gevecht en geen lange busrit terug dus! Oef...
Hieronder enkele foto's om jullie mee te laten dromen...
kaaiman vlakbij de lodge
een pootafdruk van de ocelot, helaas hebben we enkel de afdruk gevonden...
RoerenEnAfBakken
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we op de terugweg naar Rurenabaque, waar een douche met koel schoon water op ons wacht. We komen terug van een 5daags verblijf in de jungle van Madidi. De boot brengt ons in ongeveer 3 uur terug.
Ik kijk Evi aan en ik zie dat ze met Sylvester Stallone in de ring heeft gestaan. Een dik oog en flinke zwellingen op haar gezicht....
Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben na Potosi een stop gemaakt in Sucre. Een mooie stad met een echte bioscoop. Onze eerste keer samen naar de film. Een paar dagen later herhaalden we een bioscoopbezoek in La Paz. Harry Potter met Spaanse ondertiteling en een bak popcorn.
Het propellervliegtuigje met 20 zetels bracht ons de volgende middag naar Rurenabaque, een vlucht langs de hoge Andestoppen die vanuit La Paz zijn te beklimmen en die reiken tot een hoogte van 6800m. Het landschap werd dikker begroeid, de hoogte van de bergen nam af en de wolken ontnamen ons vervolgens het zicht op wat er zich beneden afspeelde. Vanuit de cockpit kwamen verschillende piepjes die de piloten waarschijnlijk voor allerlei gevaren waarschuwden. Met enige spanning landen wij 45 min later op een klein vliegveldje in de Amazone. We kwamen van de grote stad op 4000m met een prima klimaat in een dorpje op 200m waar het tropisch warm was. Na een goeie warme nachtrust gingen we met onze gids per bootje op weg voor een tocht van zeker 3 1/2 uur over de rivier Beni. Inmiddels wisten we dat in het meer en de rivier piranha's zaten van 80cm en dat er kaaimannen en alligators vrolijk rondzwommen. Tot zo ver onze zwembroeken ...
We hebben van het moment dat we bij onze lodge
In Serere aan zijn gekomen ook brulapen, capucijnenapen, zwijnen, vipersnakes, opposums, grote spinnen, prachtige vlinders, ontelbare mieren en heel veel vogels gezien. De kaaimannen die ons in de gaten houden en de piranha's die Evi heeft gevangen zijn vooralsnog het minst gevaarlijk. Het zijn de TIJGERMUGGEN die ons verblijf hier veraangenamen. Niet enkel in de avonden maar net zoveel miljoenen die ons de hele dag achtervolgen en liters bloed afnemen. Wij hebben inmiddels wel voor een aantal jaar bloed gegeven. De bloedbank zou er blij mee zijn. De restjes bloed die wij nog over hebben, worden dan weer gretig door de teken uit ons lichaam gezogen. Ik telde er op een middag 20. 's Morgens, als de benen, armen, handen en het gezicht van Evi enkel nog maar jeuken en minder zijn opgezwollen, springen we weer de ring in die de Madidi jungle heet en gaan we op zoek naar de jaguar, tapir of poema.
10 jaar geleden heeft National Geographic een artikel geschreven over de Madidi en Rosa Maria Ruiz die zich al jaren inzet voor het behoud van deze jungle. Wij verblijven in haar lodge die wordt gerund door in totaal 35 locals die o.a. de grenzen van het park bewaken, zorgen voor dieren, gidsen en alle huishoudelijke taken doen. Alle inkomsten zijn ten behoeve van hen en het behoud van het reservaat. Een plek enkel toegankelijk per boot en omringd door 5 meren laat ons beseffen dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld. Dit is nog maar het zuid-westen van de Amazone en hiervandaan strekken er zich duizenden kilometers bossen uit naar het noorden.
Nog steeds staat deze natuur op de National G lijst met de 50 plaatsen ter wereld die je gezien moet hebben. Liggend in een hangmat met uitzicht over een meer en op de achtergrond een tiental apen die de bomen verbouwen, loopt er een scorpionspider onder me door en hoor ik de cycladen hun best doen om Evi wakker te maken die op 5 min loopafstand ligt te genieten van een siësta. Onze hut is als het ware een grote klamboe met een bed, wc en koud waterdouche. Ik vind het maar wat spannend en hoop dat de anaconda en cobra op zoek gaan naar ander vlees.
's Nachts worden we wakker gemaakt door een opossum die ons pak koekjes probeert te veroveren. De volgende nacht vindt hij het wel zo gezellig om tussen ons in te komen liggen... Toch is het ook 's nachts genieten van alle geluiden en met de wetenschap dat er rond onze hut roofdieren sluipen. Iedere dag treffen we verse sporen in de omgeving van hen: ocelot, poema, zwijnen, tapirs en dieren waarvan ik de naam nooit vooraf gehoord heb.
Onze broeierige jungletocht is gedaan en we verlangen naar een wandeling in een koude winterse omgeving waar een dik pak sneeuw onder onze voeten knispert en de boomtakken doorhangen. Waarna we onze koude handen kunnen opwarmen aan de koppen warme chocolademelk en cappuccino (apfelstrudel mit heisse vanillesause zou ook niet gek zijn...).
Zojuist hoorden we dat er gestaakt wordt in RoerenEnAfBakken. Geen enkele boot, vlieger of busje kan in of uit het dorpje. Morgen weten we of we terug kunnen naar La Paz.
Chao
Ik kijk Evi aan en ik zie dat ze met Sylvester Stallone in de ring heeft gestaan. Een dik oog en flinke zwellingen op haar gezicht....
Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben na Potosi een stop gemaakt in Sucre. Een mooie stad met een echte bioscoop. Onze eerste keer samen naar de film. Een paar dagen later herhaalden we een bioscoopbezoek in La Paz. Harry Potter met Spaanse ondertiteling en een bak popcorn.
Het propellervliegtuigje met 20 zetels bracht ons de volgende middag naar Rurenabaque, een vlucht langs de hoge Andestoppen die vanuit La Paz zijn te beklimmen en die reiken tot een hoogte van 6800m. Het landschap werd dikker begroeid, de hoogte van de bergen nam af en de wolken ontnamen ons vervolgens het zicht op wat er zich beneden afspeelde. Vanuit de cockpit kwamen verschillende piepjes die de piloten waarschijnlijk voor allerlei gevaren waarschuwden. Met enige spanning landen wij 45 min later op een klein vliegveldje in de Amazone. We kwamen van de grote stad op 4000m met een prima klimaat in een dorpje op 200m waar het tropisch warm was. Na een goeie warme nachtrust gingen we met onze gids per bootje op weg voor een tocht van zeker 3 1/2 uur over de rivier Beni. Inmiddels wisten we dat in het meer en de rivier piranha's zaten van 80cm en dat er kaaimannen en alligators vrolijk rondzwommen. Tot zo ver onze zwembroeken ...
We hebben van het moment dat we bij onze lodge
In Serere aan zijn gekomen ook brulapen, capucijnenapen, zwijnen, vipersnakes, opposums, grote spinnen, prachtige vlinders, ontelbare mieren en heel veel vogels gezien. De kaaimannen die ons in de gaten houden en de piranha's die Evi heeft gevangen zijn vooralsnog het minst gevaarlijk. Het zijn de TIJGERMUGGEN die ons verblijf hier veraangenamen. Niet enkel in de avonden maar net zoveel miljoenen die ons de hele dag achtervolgen en liters bloed afnemen. Wij hebben inmiddels wel voor een aantal jaar bloed gegeven. De bloedbank zou er blij mee zijn. De restjes bloed die wij nog over hebben, worden dan weer gretig door de teken uit ons lichaam gezogen. Ik telde er op een middag 20. 's Morgens, als de benen, armen, handen en het gezicht van Evi enkel nog maar jeuken en minder zijn opgezwollen, springen we weer de ring in die de Madidi jungle heet en gaan we op zoek naar de jaguar, tapir of poema.
10 jaar geleden heeft National Geographic een artikel geschreven over de Madidi en Rosa Maria Ruiz die zich al jaren inzet voor het behoud van deze jungle. Wij verblijven in haar lodge die wordt gerund door in totaal 35 locals die o.a. de grenzen van het park bewaken, zorgen voor dieren, gidsen en alle huishoudelijke taken doen. Alle inkomsten zijn ten behoeve van hen en het behoud van het reservaat. Een plek enkel toegankelijk per boot en omringd door 5 meren laat ons beseffen dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld. Dit is nog maar het zuid-westen van de Amazone en hiervandaan strekken er zich duizenden kilometers bossen uit naar het noorden.
Nog steeds staat deze natuur op de National G lijst met de 50 plaatsen ter wereld die je gezien moet hebben. Liggend in een hangmat met uitzicht over een meer en op de achtergrond een tiental apen die de bomen verbouwen, loopt er een scorpionspider onder me door en hoor ik de cycladen hun best doen om Evi wakker te maken die op 5 min loopafstand ligt te genieten van een siësta. Onze hut is als het ware een grote klamboe met een bed, wc en koud waterdouche. Ik vind het maar wat spannend en hoop dat de anaconda en cobra op zoek gaan naar ander vlees.
's Nachts worden we wakker gemaakt door een opossum die ons pak koekjes probeert te veroveren. De volgende nacht vindt hij het wel zo gezellig om tussen ons in te komen liggen... Toch is het ook 's nachts genieten van alle geluiden en met de wetenschap dat er rond onze hut roofdieren sluipen. Iedere dag treffen we verse sporen in de omgeving van hen: ocelot, poema, zwijnen, tapirs en dieren waarvan ik de naam nooit vooraf gehoord heb.
Onze broeierige jungletocht is gedaan en we verlangen naar een wandeling in een koude winterse omgeving waar een dik pak sneeuw onder onze voeten knispert en de boomtakken doorhangen. Waarna we onze koude handen kunnen opwarmen aan de koppen warme chocolademelk en cappuccino (apfelstrudel mit heisse vanillesause zou ook niet gek zijn...).
Zojuist hoorden we dat er gestaakt wordt in RoerenEnAfBakken. Geen enkele boot, vlieger of busje kan in of uit het dorpje. Morgen weten we of we terug kunnen naar La Paz.
Chao
woensdag 8 december 2010
Staking!!!
Ff een kort berichtje om te laten weten dat we veilig en wel terug zijn uit de jungle en dat we op de iphone een leuk verslagje hebben staan, klaar om in de eter gegooid te worden, maar de goden zitten niet mee. Door een staking zitten we al twee dagen én nog tot minstens vrijdag vast in Rurrenabaque, een dorpje van een scheet groot waar niets te doen is op een zwembad met groen water na. Onze grote bagage staat nog in La Paz, het is hier broeiheet en onze leesboeken zijn bijna uit... Lang leve de hangmat!
dinsdag 30 november 2010
Tupiza-Potosí
Na een geweldig avontuur op de zoutvlakte van Uyuni zijn we met de bus overdag naar het warme Tupiza afgereisd. Een rit door droge rivierbeddingen, rood gekleurde canyons en langs prachtige rotsen die er uitnodigend uit zagen om beklommen te worden. Tupiza is een stadje dat in de tijd van de cowboys door Buth Cassidy & Sundance Kid onveilig werd gemaakt. Na een wilde achtervolging die ontstond na een roofoverval overleefden zij hun belagers uiteindelijk niet. Gewapend met sombreros, chaps, 2 liter water en de nodige paarden traden wij hier in hun paardenhoefsporen en reden we al steigerend en galopperend een tocht van 7 uur door valleien met schitterende gekleurde rotsformaties, rivieren en volgden we een verlaten spoor.(Cisco leerde die ochtend hoe ze gecontroleerd haar paard kon laten steigeren).
Vol verwachting reden we met de volgende Flota naar Potosí. Ooit de stad met meeste inwoners ter wereld. Het telde tussen 1550 en 1825 ongeveer 1 1/2 miljoen inwoners omwille van de zilverkoorts. 8 miljoen slaven uit Afrika die hier door de Spanjaarden naartoe werden gebracht vonden de dood met het werken in de mijnen. De condities van het werk zijn nog niet veel beter geworden. Kinderen beginnen op hun 14 jaar te werken in de nauwe donkere gangen die op een hoogte liggen tussen 4000 en 5200 meter en in lengte 90 km tellen. Zilver is hier niet veel meer te vinden maar wel genoeg zink, tin en lood.
Wij boekten een tour om te zien hoe er gewerkt werd in deze mijnen. Met een groep van 14 medereizigers moesten we eerst op de mijnwerkersmarkt dynamiet, lonten, cocablaadjes, sigaretten en 96% alcohol kopen. Met een plastic pak aan, helm op en laarzen om ons tegen de blubber te beschermen liepen we gebukt de tunnel in. Al klimmend en springend kwamen we steeds dieper. Door de hoogte, het stof en de weinige zuurstof in de smalle gangen werd het ademen steeds lastiger en klopten onze hartjes hard.
Het was de laatste vrijdag van de maand en dus een speciale dag voor de mijnwerkers. Dit hadden wij al 50x van de gids gehoord en hij zei dit iedere keer als hij ons een slok liet nemen van iets met alcohol. Eerst de 96% puur en later gemixed met fruitsap. Ik was licht ontvlambaar geworden ;).
De mijnwerkers werken soms 24 uur achtereen en leven dan op cocablaadjes en de alcohol. Bijna alles is nog handwerk en met regelmaat worden de mijnkarretjes over de gammele rails naar buiten geduwd. Tijdens de pauze ergens op 500m van de uitgang en diep onder de grond werd het tijd om de grootste lol te hebben met dynamiet. Met ons 14en zaten we op elkaars lip in een kleine ruimte toe te kijken hoe de mijnwerkers meer en meer dronken, rookten en tegelijk dynamiet aan het voorbereiden waren om te gaan afsteken. Gewapend met een aansteker en de rest van het speelgoed toonden zij aan hoe leuk ze het vonden om sommigen van de groep het benauwd te laten krijgen. Tja, het waren enkel twee staven en wij hadden te samen genoeg voor stadsvernieuwingen in Brasschaat. De mijnwerker liep vervolgens de hoek om en liet daar de staven ontploffen. Een doffe klap was het gevolg en we mochten de mijn verlaten. We lieten de mijnwerkers achter met liters van onze alcohol en de rest van de aankopen die wij voor hen gedaan hadden op de markt. Een frisse douche in onze suite van het geweldige hostel wachtte op ons en we hebben ons overgegeven aan de flatscreentv met het WarnerBros kanaal.
De volgende dag brachten we een bezoek aan de markt en aan de natuurlijke hotspring in de bergen, op een half uurtje van de stad. 30 graden en uitzicht over de bergen. Ooit heeft hier de Inca uit Cusco zich gewassen, een voettochtje van ruim 1000km.
In Potosí hebben we ons ook nog te goed gedaan een sjiek restaurant waar we de duurste wijn van de kaart hebben genomen en Evi een fantastische steak heeft gegeten. Mijn pasta met knoflooksaus was ook meer dan de moeite waard. De rekening was wel even schrikken... 168bol (delen door 10).
Vol verwachting reden we met de volgende Flota naar Potosí. Ooit de stad met meeste inwoners ter wereld. Het telde tussen 1550 en 1825 ongeveer 1 1/2 miljoen inwoners omwille van de zilverkoorts. 8 miljoen slaven uit Afrika die hier door de Spanjaarden naartoe werden gebracht vonden de dood met het werken in de mijnen. De condities van het werk zijn nog niet veel beter geworden. Kinderen beginnen op hun 14 jaar te werken in de nauwe donkere gangen die op een hoogte liggen tussen 4000 en 5200 meter en in lengte 90 km tellen. Zilver is hier niet veel meer te vinden maar wel genoeg zink, tin en lood.
Wij boekten een tour om te zien hoe er gewerkt werd in deze mijnen. Met een groep van 14 medereizigers moesten we eerst op de mijnwerkersmarkt dynamiet, lonten, cocablaadjes, sigaretten en 96% alcohol kopen. Met een plastic pak aan, helm op en laarzen om ons tegen de blubber te beschermen liepen we gebukt de tunnel in. Al klimmend en springend kwamen we steeds dieper. Door de hoogte, het stof en de weinige zuurstof in de smalle gangen werd het ademen steeds lastiger en klopten onze hartjes hard.
Het was de laatste vrijdag van de maand en dus een speciale dag voor de mijnwerkers. Dit hadden wij al 50x van de gids gehoord en hij zei dit iedere keer als hij ons een slok liet nemen van iets met alcohol. Eerst de 96% puur en later gemixed met fruitsap. Ik was licht ontvlambaar geworden ;).
De mijnwerkers werken soms 24 uur achtereen en leven dan op cocablaadjes en de alcohol. Bijna alles is nog handwerk en met regelmaat worden de mijnkarretjes over de gammele rails naar buiten geduwd. Tijdens de pauze ergens op 500m van de uitgang en diep onder de grond werd het tijd om de grootste lol te hebben met dynamiet. Met ons 14en zaten we op elkaars lip in een kleine ruimte toe te kijken hoe de mijnwerkers meer en meer dronken, rookten en tegelijk dynamiet aan het voorbereiden waren om te gaan afsteken. Gewapend met een aansteker en de rest van het speelgoed toonden zij aan hoe leuk ze het vonden om sommigen van de groep het benauwd te laten krijgen. Tja, het waren enkel twee staven en wij hadden te samen genoeg voor stadsvernieuwingen in Brasschaat. De mijnwerker liep vervolgens de hoek om en liet daar de staven ontploffen. Een doffe klap was het gevolg en we mochten de mijn verlaten. We lieten de mijnwerkers achter met liters van onze alcohol en de rest van de aankopen die wij voor hen gedaan hadden op de markt. Een frisse douche in onze suite van het geweldige hostel wachtte op ons en we hebben ons overgegeven aan de flatscreentv met het WarnerBros kanaal.
De volgende dag brachten we een bezoek aan de markt en aan de natuurlijke hotspring in de bergen, op een half uurtje van de stad. 30 graden en uitzicht over de bergen. Ooit heeft hier de Inca uit Cusco zich gewassen, een voettochtje van ruim 1000km.
In Potosí hebben we ons ook nog te goed gedaan een sjiek restaurant waar we de duurste wijn van de kaart hebben genomen en Evi een fantastische steak heeft gegeten. Mijn pasta met knoflooksaus was ook meer dan de moeite waard. De rekening was wel even schrikken... 168bol (delen door 10).
zaterdag 27 november 2010
Bolivia...
... een wereld van verschil! Soles werden ingeruild voor Bolivianos, het Spaans kreeg een ander klankje en Inca´s maakten plaats voor een ongelooflijk mooie en afwisselende natuur. Al aan de grens ´zagen we dat het goed was´! Maar niet alleen het land is anders, ook wij hebben wat moeten bijstellen. Tot dan toe hadden we gereisd zonder plan, zonder structuur, maar omdat 19 december met rasse schreden dichterbij kwam, zijn we in La Paz in de verslagen, folders en boeken gedoken en is de rode draad voor onze laatste maand ongeveer vastgelegd. (Lees: besloten welke plekken we gaan bezoeken met welke mogelijk activiteiten, maar zonder data te prikken.)
Als eerste op de lijst stond Salar de Uyuni, oftewel de immense zoutvlakte die Bolivie zo uniek maakt. 4 dagen in een jeep rondtoeren leek ons de max. En dat was het ook, ware het niet dat 2 van onze 4 metgezellen nooit hadden geleerd om het leven van de positieve kant te bekijken: alles was slecht! Het eten was niet goed, de jeep niet nieuw genoeg, de bedden te hard, de geisers niet mooi genoeg, want ze hadden er al grotere gezien... Soit, ik kan er een hele blz. mee vullen! Maar goed, we hebben hen zo goed en zo kwaad mogelijk proberen te negeren en bewust onze roze bril opgezet. Onze gids, Ricardo, zijn geduld werd ook meer dan eens op de proef gesteld, maar hij heeft het eveneens volgehouden. Hoewel hij op een gegeven moment toch ff gemeld heeft dat als ze niet gingen ophouden met zagen, hij hen terug naar Uyuni zou brengen ...
Als eerste op de lijst stond Salar de Uyuni, oftewel de immense zoutvlakte die Bolivie zo uniek maakt. 4 dagen in een jeep rondtoeren leek ons de max. En dat was het ook, ware het niet dat 2 van onze 4 metgezellen nooit hadden geleerd om het leven van de positieve kant te bekijken: alles was slecht! Het eten was niet goed, de jeep niet nieuw genoeg, de bedden te hard, de geisers niet mooi genoeg, want ze hadden er al grotere gezien... Soit, ik kan er een hele blz. mee vullen! Maar goed, we hebben hen zo goed en zo kwaad mogelijk proberen te negeren en bewust onze roze bril opgezet. Onze gids, Ricardo, zijn geduld werd ook meer dan eens op de proef gesteld, maar hij heeft het eveneens volgehouden. Hoewel hij op een gegeven moment toch ff gemeld heeft dat als ze niet gingen ophouden met zagen, hij hen terug naar Uyuni zou brengen ...
Dag 1:
Met de jeep over de zoutvlakte, bezoek aan een dorpje dat zout verwerkt, ...
Met de jeep over de zoutvlakte, bezoek aan een dorpje dat zout verwerkt, ...
Dag 2:
´s Morgens de vulkaan Tunupi naar boven wandelen en een bezoek aan een grot met pre-inca skeletten. Later op de dag een bezoekje aan Isla de pesadores, een eilandje bezaaid met gigantische cactussen, midden in de zoutvalkte. Daarna hadden we tijd om leuke foto´s te maken...
´s Morgens de vulkaan Tunupi naar boven wandelen en een bezoek aan een grot met pre-inca skeletten. Later op de dag een bezoekje aan Isla de pesadores, een eilandje bezaaid met gigantische cactussen, midden in de zoutvalkte. Daarna hadden we tijd om leuke foto´s te maken...
Dag 3:
De hele dag reden we door de immens grote woestijn, maar we kwamen regelmatig grote meren tegen, bevolkt door 1000-den flam¡ngo´s.
Dag 4:
Om 4.30 sprongen we zonder ontbijt de jeep in. Ricardo had dat goed gezien want onze eerste stop waren de geisers met hun allesverterende rotte eieren geur. Ondanks de geur was dit wederom een fantastisch mooie en bijzondere plek.
Daarna zetten we koers naar de warmwaterbronnen. Heerlijk genieten!
Met onze buiken gevuld met pannenkoeken reden we door de woestijn omgeven door actieve vulkanen naar de grens met Chili, waar we het Engels-Ierse koppel dropten (onze andere twee metgezellen).
Een 8 uur durende terugtocht door de woestijn lag nu voor ons uitgestrekt, maar het avontuur was nog niet gedaan... Na de bronnen roken we een benzinegeur, maar Ricardo verzekerde ons ervan dat dat kwam van het overhevelen van benzine. Na twee uur raakten we zo een beke bedwemd en besloor Riacrdo om toch even onder de motorkap te duiken. Na nader onderzoek bleek een benzineleiding stuk te zijn... Een platte band ofzo konden we vervangen, maar aan zo´n leiding konden we niet veel doen. Daar stonden we dan, midden in de woestijn...
We hielden dan maar alle passerende jeeps tegen, niet dat er zo veel verkeer is in de woestijn, maar toch,... Uiteindelijk vonden we twee bereidwillige chauffeurs die de nodige plekjes vrij hadden en zij brachten ons veilig en wel tot Uyuni.
woensdag 24 november 2010
donderdag 18 november 2010
el bus numero 6
Maandagavond, eindelijk komt Bolivie in zicht: een nachtbus zou ons van Cuzco direct tot La Paz brengen met enkel een tussenstop voor de nodige paperassen aan de grens. Geschatte reistijd: 14 uur.
Gewapend met wat water en voer stapten we om 22.30u de bus op en Bryan zei nog:¨Ik heb het gevoel dat dit een relaxed ritje gaat worden¨. En dat was het ook, ware het niet dat we omstreeks 5u ´s morgens opeens stil stonden. Uit het gemurmel in de bus konden we afleiden dat er een staking aan de gang was. Geen probleem, dan wachten we toch efkes??? Toen bleek dat de weg volledig geblokkeerd was met grote stenen en dat we tot de middag zouden moeten wachten. Hmm, dat was minder. Toen de betogers gewapend met stokken en keien de bus passeerden kregen we het toch ff benauwd en besloten we om een uur of 8 om samen met een Spanjaard en 3 Argentijnen deel te nemen aan de volksverhuizing die ondertussen op gang gekomen was. Te voet trokken we met al onze bagage over een paadje over een berg (we zaten boven 3800m!) tot het volgende dorpje. Daar verdeelden we ons over twee taxi´s die ons tot Puno brachten. In Puno stapten we op vervoer nummer 3: een collectivo tot de grens. In tegenstelling tot onze verwachtingen ging het papierwerk aan de grens vrij vlot en al snel stonden we met beide voeten in Bolivie! Hoewel het gewoon de andere kant van de rivier was, verwelkomde onze nieuwe bestemming ons met open armen. Maar nu, we moesten nog met ons zessen naar La Paz. De bussen die klaar stonden waren dubbel zo hoog als normaal omdat het dak volgeladen was met allerlei ondefinieerdbare pakken, zakken, dozen, bakken, ... En de bus zelf zat afgeladen vol met mensen. Jaja, we konden er zeker nog bij volgens de chauffeur... Verstandig als we waren besloten we om als nummer 4 aan te sluiten bij een minibusje dat net iets minder volgeladen was en dat volgens ons makkelijker over de bergen zou bollen. En dat was ook zo, tot we aan de buitenwijken van La Paz geraakten en het busje er na heel wat gesputter en gedoe de brui aan gaf. Hop, nummer 5 stond al gauw klaar als een ander minibusje. Helaas reed dit niet tot in het centrum zodat we met z´n allen op nummer 6 sprongen: een colectivo tot aan Plaza San Francisco. Oef! Bestemming bereikt (ondertussen was het bijna 17u). Na afscheid genomen te hebben van onze metgezellen was de volgende missie: eten!!!!
Na heerlijke couscous en wat nachtrust kozen we voor de korte pijn en zaten we de volgende middag alweer op de bus, dit keer richting Oruro, waar we dan de trein tot Uyuni zouden nemen. In het busstation werden we weer herenigd met onze reiscompagnons. Per toeval hadden we dezelfde bus en trein geboekt. Gezellig! Deze keer echter geen staking of panne of boze betogers, maar wel een treurig busongeluk. De bus die een uur voor ons was vertrokken, van dezelfde maatschappij en met dezelfde bestemming was ongelukkig tegen een vrachtwagen terecht gekomen: 8 doden. Dit deed ons wel ff nadenken en deed al onze omzwervingen in het niets verdwijnen.
Met zijn 7 plus bagage kropen we anderhalf uur later in een taxi naar het station. Om 3u ´s nachts kwamen we eindelijk veilig en wel aan in Uyuni, waar 5 bedjes ons eindelijk opwachtten (5 want de Spanjaard nam de trein helemaal tot Argentinie).
Gewapend met wat water en voer stapten we om 22.30u de bus op en Bryan zei nog:¨Ik heb het gevoel dat dit een relaxed ritje gaat worden¨. En dat was het ook, ware het niet dat we omstreeks 5u ´s morgens opeens stil stonden. Uit het gemurmel in de bus konden we afleiden dat er een staking aan de gang was. Geen probleem, dan wachten we toch efkes??? Toen bleek dat de weg volledig geblokkeerd was met grote stenen en dat we tot de middag zouden moeten wachten. Hmm, dat was minder. Toen de betogers gewapend met stokken en keien de bus passeerden kregen we het toch ff benauwd en besloten we om een uur of 8 om samen met een Spanjaard en 3 Argentijnen deel te nemen aan de volksverhuizing die ondertussen op gang gekomen was. Te voet trokken we met al onze bagage over een paadje over een berg (we zaten boven 3800m!) tot het volgende dorpje. Daar verdeelden we ons over twee taxi´s die ons tot Puno brachten. In Puno stapten we op vervoer nummer 3: een collectivo tot de grens. In tegenstelling tot onze verwachtingen ging het papierwerk aan de grens vrij vlot en al snel stonden we met beide voeten in Bolivie! Hoewel het gewoon de andere kant van de rivier was, verwelkomde onze nieuwe bestemming ons met open armen. Maar nu, we moesten nog met ons zessen naar La Paz. De bussen die klaar stonden waren dubbel zo hoog als normaal omdat het dak volgeladen was met allerlei ondefinieerdbare pakken, zakken, dozen, bakken, ... En de bus zelf zat afgeladen vol met mensen. Jaja, we konden er zeker nog bij volgens de chauffeur... Verstandig als we waren besloten we om als nummer 4 aan te sluiten bij een minibusje dat net iets minder volgeladen was en dat volgens ons makkelijker over de bergen zou bollen. En dat was ook zo, tot we aan de buitenwijken van La Paz geraakten en het busje er na heel wat gesputter en gedoe de brui aan gaf. Hop, nummer 5 stond al gauw klaar als een ander minibusje. Helaas reed dit niet tot in het centrum zodat we met z´n allen op nummer 6 sprongen: een colectivo tot aan Plaza San Francisco. Oef! Bestemming bereikt (ondertussen was het bijna 17u). Na afscheid genomen te hebben van onze metgezellen was de volgende missie: eten!!!!
Na heerlijke couscous en wat nachtrust kozen we voor de korte pijn en zaten we de volgende middag alweer op de bus, dit keer richting Oruro, waar we dan de trein tot Uyuni zouden nemen. In het busstation werden we weer herenigd met onze reiscompagnons. Per toeval hadden we dezelfde bus en trein geboekt. Gezellig! Deze keer echter geen staking of panne of boze betogers, maar wel een treurig busongeluk. De bus die een uur voor ons was vertrokken, van dezelfde maatschappij en met dezelfde bestemming was ongelukkig tegen een vrachtwagen terecht gekomen: 8 doden. Dit deed ons wel ff nadenken en deed al onze omzwervingen in het niets verdwijnen.
Met zijn 7 plus bagage kropen we anderhalf uur later in een taxi naar het station. Om 3u ´s nachts kwamen we eindelijk veilig en wel aan in Uyuni, waar 5 bedjes ons eindelijk opwachtten (5 want de Spanjaard nam de trein helemaal tot Argentinie).
Incatrail - Machu Picchu
- het benam ons de adem
- het deed de stoom uit onze oren komen
- het bezorgde ons knikkende knieen
- het gaf ons een warm gevoel vanbinnen
- we voelden het tot in onze kleinste teen
- het bezorgde ons rillingen
- we liepen met ons hoofd in de wolken
- het bezorgde ons hartkloppingen
- het deed ons zweven
- het bracht ons naar hoogte- en dieptepunten
- het bezorgde ons slapeloze nachten
- het deed onze maag draaien of was het ons hoofd dat draaide?
- het deed ons kippevel krijgen
- het liet ons op wolkjes lopen
- het deed ons zwijmelem
-...
Jep, de Incatrail (4 dagen klimmen en dalen langs oude Incasites via hoge toppen (4200m) tot aan het nevelwoud (2300m)) had een vreemd effect op ons!
- het deed de stoom uit onze oren komen
- het bezorgde ons knikkende knieen
- het gaf ons een warm gevoel vanbinnen
- we voelden het tot in onze kleinste teen
- het bezorgde ons rillingen
- we liepen met ons hoofd in de wolken
- het bezorgde ons hartkloppingen
- het deed ons zweven
- het bracht ons naar hoogte- en dieptepunten
- het bezorgde ons slapeloze nachten
- het deed onze maag draaien of was het ons hoofd dat draaide?
- het deed ons kippevel krijgen
- het liet ons op wolkjes lopen
- het deed ons zwijmelem
-...
Jep, de Incatrail (4 dagen klimmen en dalen langs oude Incasites via hoge toppen (4200m) tot aan het nevelwoud (2300m)) had een vreemd effect op ons!
woensdag 10 november 2010
´Cusco & around´, dat is wat de Lonely Planet zegt. Dit klopt helemaal, want na onze aankomst in Cusco zijn we meteen vroeg in de ochtend doorgegaan naar Pisac, 2 dagen later naar Chinchero, na weer 2 dagen verder naar Puno (Titicaca) en na 3 dagen weer terug naar Cusco. Aardig het heen en weer dus...
Pisac ligt in de Sacred Valley. Een groene vallei met op een hoogte van 3800m een Incasite. De eerste echte regenbui trof ons hier, samen met die andere 1000 toeristen. Het was maar een beeeeeetje toeristisch hoor. Op weg naar Chinchero, onze volgende bestemming, hadden we de luxe van een minibus. 30 zitplaatsen, evenveel staanplaatsen, zo´n 10 hangplekken en toch nog ruimte om net je voet af en toe 5 cm te verplaatsen zodat niet steeds dezelfde medepassagier op je tenen gaat staan. Na een uurtje konden we ons bevrijden en hadden we op de volgende bus een zitplaats(je). Chincero, 3725m, heeft 1 hostal, 3 winkeltjes, een cafe, 5 taxi´s, 30 honden, 20 varkens en een heleboel drank. Nog niet eerder hebben wij een feestje op deze hoogte meegemaakt ten ere van de doden. Op 2 november stond de begraafsplaats vol met jerrycans chicha (maisbier), kratten cusqueño (Peruaans bier in literflessen) en veel eten. Een bijzondere ervaring om mensen te zien zingen, dansen en feesten op en naast de graven. We waren de enige toeristen en werden uitgenodigd aan de graven door verschillende families en getrakteerd op chicha (hmmm :/) bier en popcorn. Een hele belevenis!
Omdat we nog niet genoeg historie hadden gezien zijn we ook nog naar Moray gegaan (zie foto onder): nog eens veel stenen en terrassen uit de Incaperiode. Na een flink uur lopen over een pad wat eigenlijk een MTB singletrack is zagen we de zoutmijnen van Salineras. Een prachtig dal vol met zoutbaden waar dus ja, ... zout wordt gewonnen.
Vervolgens lieten we de Sacred Valley achter ons en ook dit keer kreeg Cusco niet meer dan 10 min aandacht. Omdat we pas 8 dagen later op Incatrail vertrokken vanuit Cuzco, besloten we 5 minuten voor de bus kwam om direct door te reizen naar Puno aan de rand van het Titicameer. Met zijn 3827m hoogte en grootte van 170x60km, is dit het hoogst bevaarbare meer ter wereld. We troffen het omdat er net deze dagen een enorm feest was dat in het teken stond van de geboorte van de Inca`s. Ieder moment van de dag en helaas ook van de nacht werd getooid met optochten, muziek en dans. Met de boot hebben we de drijvende eilanden van Uros bezocht om ons heerlijk in te laten palmen en verplicht iets te kopen. Aaneensluitend bezochten we het mooi eiland Taquile waar bijna alles nog in oude traditie wordt gedaan. De meest toeristische uitstap tot nog toe, maar wel de moeite waard!
3 dagen feest in Puno was voor ons voldoende dus hop, op de bus terug naar Cusco. Na al die zijuitstappen en veranderingen en na 7 uur terug over diezelfde hoogvlakte te rijden, zijn we eindelijk toch in Cusco geraakt. Hostal Magico is hier ons basisstation. (Neem eens een kijkje op http://www.aldeayanapay.org/ Dit project is zeker de moeite waard).
De singeltrack aan Moray die we eerder hadden bewandeld bleef toch om ons roepen. Gids, fietsen en vervoer werden geregeld en vervolgens hebben we een supersnelle, stijle, rotsige, bochtige en technische zware downhill gereden. De fietsen waren natuurlijk niet zoals beloofd, maar Evi had tenminste nog een echte voorvork die geschikt was voor dit terrein. Maar op sommige stukken blijft het blijft naar boven fietsen met remmen die vastlopen en niet los gemaakt kunnen worden, met enkel 3 versnellingen achter en een wiel waar een ferme deuk in zit. We ploften die avond doodmoe neer in het restaurant van Aldeayapay (zie foto hieronder). Dit was wel de tofste downhill tot nu toe!
Vandaag 10 november volgt Bryan zijn tweede Spaanse les en tegelijkertijd zijn we ons aan het klaarmaken en mentaal aan het voorbereiden op de Inca Trail: een vierdaagse tocht naar Machu Picchu.
Pisaq is the first town of the Sacred Valey, a green 3800m high valley filled with memories of the Incas. Visiting the inca ruins, we got cought by the first rain, together with all the other 1000 tourists. It was only a liiiiiiitle bit touristic...
Om the road to Chinchero, the next destination, we took a minibus with 30 seats, as many places to stand and completed with 10 places where you could hang or lean or whatever they call that. On these places you feel lucky when, after an hour, you can move your foot an inch so a fellow passenger doesn´t step on it anymore... Anyway, after an hour we released ourselfs, conquered two seats on the next bus and made it to Chinchero: 3725m high, 3 little stores, 2 bars, 1 hostel, 5 taxis, 30 dogs, 20 pigs and a lot of beer. It was the first time to celebrate the 2nd of November on this altitude with that joy and that amount of beer. It was very special to see the people eating, dancing, chatting, partying on the graves of their relatives. We were the only tourists and several families invited us, shared some chicha, beer or popcorn with us. An unbelievable experience.
After all this we continued to Moray, another pile of Incabricks (see pic) and to the saltterraces of Las Salineras.
The next day we left the Sacred valley and also this time we didn't spend more then 10 minutes in Cuzco. Because we didm't have to be in Cuzco till 8 days later, we decided to go south first and visit Puno, Lake Titicaca, 3827m high and the biggest and highest navable lake. We were lucky because exactly those days Puno was celebrating the arrival of the first Inca in the city. The next 3 days were covered in music, dances, parades, ... Unfortunately so where the nights... But we escaped the noise by boat and visited Uros, floating islands and Tequile, an island where people try to comtinue to live by there traditional custums.
3 days of celebrating was enough for us so finally we went to Cuzco to stay there. Hostal Magico is our basecamp. You should certainly take a look on www.aldeayanapay.org where they explain their great project.
Monday the Morray mountainbiketrail was calling us, so that's waht we did. We arranged a group, bikes and a guide and off we went. Although wehad to change a bike, our back wheels were blocked by the brakes, Evi's bike had only 4 gears out of the 21 and one of her wheels was bumped, it was the most exciting mountainbike trip we made so far. We went downhill superfast over a technical rocky path filled with curves. Exhausted we landed in the restaurant of Aldea Yanapay and enjoyed a good meal.
Today, November 10, Bryan is taking his 2nd Spannish class and we are preparing for the Inca Trail that starts tomorrow: a 4day hike till Machu Picchu...
Hasta luego!
Pisac ligt in de Sacred Valley. Een groene vallei met op een hoogte van 3800m een Incasite. De eerste echte regenbui trof ons hier, samen met die andere 1000 toeristen. Het was maar een beeeeeetje toeristisch hoor. Op weg naar Chinchero, onze volgende bestemming, hadden we de luxe van een minibus. 30 zitplaatsen, evenveel staanplaatsen, zo´n 10 hangplekken en toch nog ruimte om net je voet af en toe 5 cm te verplaatsen zodat niet steeds dezelfde medepassagier op je tenen gaat staan. Na een uurtje konden we ons bevrijden en hadden we op de volgende bus een zitplaats(je). Chincero, 3725m, heeft 1 hostal, 3 winkeltjes, een cafe, 5 taxi´s, 30 honden, 20 varkens en een heleboel drank. Nog niet eerder hebben wij een feestje op deze hoogte meegemaakt ten ere van de doden. Op 2 november stond de begraafsplaats vol met jerrycans chicha (maisbier), kratten cusqueño (Peruaans bier in literflessen) en veel eten. Een bijzondere ervaring om mensen te zien zingen, dansen en feesten op en naast de graven. We waren de enige toeristen en werden uitgenodigd aan de graven door verschillende families en getrakteerd op chicha (hmmm :/) bier en popcorn. Een hele belevenis!
Omdat we nog niet genoeg historie hadden gezien zijn we ook nog naar Moray gegaan (zie foto onder): nog eens veel stenen en terrassen uit de Incaperiode. Na een flink uur lopen over een pad wat eigenlijk een MTB singletrack is zagen we de zoutmijnen van Salineras. Een prachtig dal vol met zoutbaden waar dus ja, ... zout wordt gewonnen.
Vervolgens lieten we de Sacred Valley achter ons en ook dit keer kreeg Cusco niet meer dan 10 min aandacht. Omdat we pas 8 dagen later op Incatrail vertrokken vanuit Cuzco, besloten we 5 minuten voor de bus kwam om direct door te reizen naar Puno aan de rand van het Titicameer. Met zijn 3827m hoogte en grootte van 170x60km, is dit het hoogst bevaarbare meer ter wereld. We troffen het omdat er net deze dagen een enorm feest was dat in het teken stond van de geboorte van de Inca`s. Ieder moment van de dag en helaas ook van de nacht werd getooid met optochten, muziek en dans. Met de boot hebben we de drijvende eilanden van Uros bezocht om ons heerlijk in te laten palmen en verplicht iets te kopen. Aaneensluitend bezochten we het mooi eiland Taquile waar bijna alles nog in oude traditie wordt gedaan. De meest toeristische uitstap tot nog toe, maar wel de moeite waard!
3 dagen feest in Puno was voor ons voldoende dus hop, op de bus terug naar Cusco. Na al die zijuitstappen en veranderingen en na 7 uur terug over diezelfde hoogvlakte te rijden, zijn we eindelijk toch in Cusco geraakt. Hostal Magico is hier ons basisstation. (Neem eens een kijkje op http://www.aldeayanapay.org/ Dit project is zeker de moeite waard).
De singeltrack aan Moray die we eerder hadden bewandeld bleef toch om ons roepen. Gids, fietsen en vervoer werden geregeld en vervolgens hebben we een supersnelle, stijle, rotsige, bochtige en technische zware downhill gereden. De fietsen waren natuurlijk niet zoals beloofd, maar Evi had tenminste nog een echte voorvork die geschikt was voor dit terrein. Maar op sommige stukken blijft het blijft naar boven fietsen met remmen die vastlopen en niet los gemaakt kunnen worden, met enkel 3 versnellingen achter en een wiel waar een ferme deuk in zit. We ploften die avond doodmoe neer in het restaurant van Aldeayapay (zie foto hieronder). Dit was wel de tofste downhill tot nu toe!
Vandaag 10 november volgt Bryan zijn tweede Spaanse les en tegelijkertijd zijn we ons aan het klaarmaken en mentaal aan het voorbereiden op de Inca Trail: een vierdaagse tocht naar Machu Picchu.
Hasta luego!
'Cuzco & around' says the Lonely Planet so that's what we did. We took the bus to Cuzco, immediatley after our arrival we jumped on another bus to Pisaq, 2 days later we took the bus to Chinchero, another 2 days later a bus took us to Puno (Titicaca) and another 3 days later we finally ended up in Cuzco again.
Pisaq is the first town of the Sacred Valey, a green 3800m high valley filled with memories of the Incas. Visiting the inca ruins, we got cought by the first rain, together with all the other 1000 tourists. It was only a liiiiiiitle bit touristic...
Om the road to Chinchero, the next destination, we took a minibus with 30 seats, as many places to stand and completed with 10 places where you could hang or lean or whatever they call that. On these places you feel lucky when, after an hour, you can move your foot an inch so a fellow passenger doesn´t step on it anymore... Anyway, after an hour we released ourselfs, conquered two seats on the next bus and made it to Chinchero: 3725m high, 3 little stores, 2 bars, 1 hostel, 5 taxis, 30 dogs, 20 pigs and a lot of beer. It was the first time to celebrate the 2nd of November on this altitude with that joy and that amount of beer. It was very special to see the people eating, dancing, chatting, partying on the graves of their relatives. We were the only tourists and several families invited us, shared some chicha, beer or popcorn with us. An unbelievable experience.
After all this we continued to Moray, another pile of Incabricks (see pic) and to the saltterraces of Las Salineras.
The next day we left the Sacred valley and also this time we didn't spend more then 10 minutes in Cuzco. Because we didm't have to be in Cuzco till 8 days later, we decided to go south first and visit Puno, Lake Titicaca, 3827m high and the biggest and highest navable lake. We were lucky because exactly those days Puno was celebrating the arrival of the first Inca in the city. The next 3 days were covered in music, dances, parades, ... Unfortunately so where the nights... But we escaped the noise by boat and visited Uros, floating islands and Tequile, an island where people try to comtinue to live by there traditional custums.
3 days of celebrating was enough for us so finally we went to Cuzco to stay there. Hostal Magico is our basecamp. You should certainly take a look on www.aldeayanapay.org where they explain their great project.
Monday the Morray mountainbiketrail was calling us, so that's waht we did. We arranged a group, bikes and a guide and off we went. Although wehad to change a bike, our back wheels were blocked by the brakes, Evi's bike had only 4 gears out of the 21 and one of her wheels was bumped, it was the most exciting mountainbike trip we made so far. We went downhill superfast over a technical rocky path filled with curves. Exhausted we landed in the restaurant of Aldea Yanapay and enjoyed a good meal.
Today, November 10, Bryan is taking his 2nd Spannish class and we are preparing for the Inca Trail that starts tomorrow: a 4day hike till Machu Picchu...
Hasta luego!
dinsdag 9 november 2010
Via de volgende link kom je op Bryans website terecht, waar je nog veel meer foto´s kan vinden...
Using the next link you can see Bryans website with more pictures...
http://gallery.me.com/twoelements#100584
Using the next link you can see Bryans website with more pictures...
http://gallery.me.com/twoelements#100584
Een supergezellig restaurantje, gebonden aan de naschoolse kinderopvang van het hostal waar we nu in Cuzco verblijven.The supernice restaurant in Cusco, linked to the social project of the hostal where we are staying.
Las Salineras: zoutwinning op meer dan 3000m hoogte.Las Salineras: saltterasses higher then 3000m.
Incatestlabo genaamd Moray.
Incatestlabo genaamd Moray.
Incatestlab with the name Moray.
vrijdag 29 oktober 2010
Adventures in the desert of Huacachina...
Een poging tot filmpjes is ondernomen, maar heb je al eens een filmpje gemaakt terwijl je in een rollercoster vol zand zit? Gaat niet...
We tried to make a video but who ever tried to make a film while you´re in a rollercoster knows that that is a mission impossible.
cool stories
Miiiiieuuuuuuw, vrrrrroemmmmm, woehaaaaaaaaaaa, o oow, o ow, neeeeeeeeeeeeeeeeeee ...
Na een bezoekje aan de rustige Ballestaeilanden in Paracas waar we enkel het gesnater, geschreeuw en geklepper van vogels en zeeleeuwen hoorden, was dit het volgende geluid wat we hoorden. Aan de oase in Huacachina boekten we een toer met zandbuggy´s waarbij we ook nog een keer gingen sandboarden. Manmanman, tot dan toe was dat de meest adrenalineverbruikende en meest coole activiteit die we in Ecuador en Peru samen gedaan hebben: racen door de oneindige woestijn in zo´n buggy met de meest zotte chauffeur die je je kan inbeelden! Slippen, langs duinen scheren, over duintoppen springen, je kan het zo gek niet bedenken en dat soms met een waanzinnige snelheid! Niet te veel nadenken over de veiligheid was de boodschap.
Ook het sandboarden was veel toffer dan in Trujillo. We konden van de ene duin naar de andere glijden (staand of op je buik) met maar een beetje lopen tussendoor. Staand was leuk, al kon je geen bochtjes nemen zoals met het snowboarden, maar op je buik ging je als een speer recht naar beneden. Weer een hoop gegil dus! Het fijne woestijnzand dat daarbij door elk gaatje van je kledij kruipt moet je er nu eenmaal bij nemen... Met een mond vol zand scheurden we terug naar de oase. Plots kraakte iets wel heel erg hard in mijn mond en na nader onderzoek bleek ik een vulling verloren te zijn...
Na Huacachina bracht de nachtbus ons tot in Arequipa, de tweede grootste stad van Peru, maar o zo´n leuke en aangename stad! De eerste missie was echter de zoektocht naar een tandarts. Nog twee maanden rondlopen met een halve tand was geen optie. Een Peruaans-Belgische polikliniek uit de LP bleek echter niet meer te bestaan, maar toeval of niet, in het pompstation op de hoek stopte net op dat moment een ambulance. Na onze vraag naar een goede tandarts boden ze ons een ritje aan achterin de ambulance! Natuurlijk zeg je daar geen nee op he! Voor de deur van de tandarts dropten ze ons weer. Nu, naar de tandarts gaan buiten Europa stond niet echt op mijn verlanglijstje, maar het kon niet anders. Al bij al bleek het bezoekje supergoed mee te vallen. Meteen mochten we binnen en in tegenstelling tot de 2 weken lange wachtlijst in Belgie werd mijn tand meteen hersteld door een wel erg professionele en vriendelijke tandarts. Aan de kassa verwachtten we ons aan het ergste. We kregen een peperdure rekening van wel 65 soles (gedeeld door ongeveer 4 komt dit op een welgetelde 12 euro). Voor zo´n goede en snelle behandeling wilden we wel ineens onze hele mond laten nakijken, maar ja... Dat doe je dan ook weer niet.
Weer tiptop in orde en met een dikke kaak zetten we ons avontuur verder. Na een bezoek aan het Santa Catalina klooster, een stukje cheesecake en de eerste lekkere koffie van de reis, boekten we wat ons tweede ongelooflijke avontuur zou worden: een downhill trip van de berg Chachani. Een 4x4 bracht ons groepje van 5 via een slingerend zandweggetje tot bijna bovenaan de berg (tot 4750m). Daar kregen we bovenop de normale uitrusting (een helm, fiets en handschoenen) ook nog eens been- een elleboogbeschermers. Zo stoer uitgedost voelde het alsof ik wel iets heel gevaarlijks ging ondernemen. Bryan, als ex professioneel mountainbiker was in zijn nopjes en scheurde al meteen als een gek naar beneden! De volgende 2000m bergafwaarts stroomde de energie in de vorm van adrenaline door ieders lijf. De ene al wat sneller dan de andere, de ene via de weg, de andere via zanderige binnenweggetjes (hier hoorde ik tot de laatste groep...), de ene al springend, de andere al vallend, ... iedereen is veilig en wel beneden geraakt!
Vanavond nemen we de nachtbus naar Cuzco, op naar nieuwe avonturen...
Hasta luego
PS: the English version will be written when we´re in Cuzco...
Na een bezoekje aan de rustige Ballestaeilanden in Paracas waar we enkel het gesnater, geschreeuw en geklepper van vogels en zeeleeuwen hoorden, was dit het volgende geluid wat we hoorden. Aan de oase in Huacachina boekten we een toer met zandbuggy´s waarbij we ook nog een keer gingen sandboarden. Manmanman, tot dan toe was dat de meest adrenalineverbruikende en meest coole activiteit die we in Ecuador en Peru samen gedaan hebben: racen door de oneindige woestijn in zo´n buggy met de meest zotte chauffeur die je je kan inbeelden! Slippen, langs duinen scheren, over duintoppen springen, je kan het zo gek niet bedenken en dat soms met een waanzinnige snelheid! Niet te veel nadenken over de veiligheid was de boodschap.
Ook het sandboarden was veel toffer dan in Trujillo. We konden van de ene duin naar de andere glijden (staand of op je buik) met maar een beetje lopen tussendoor. Staand was leuk, al kon je geen bochtjes nemen zoals met het snowboarden, maar op je buik ging je als een speer recht naar beneden. Weer een hoop gegil dus! Het fijne woestijnzand dat daarbij door elk gaatje van je kledij kruipt moet je er nu eenmaal bij nemen... Met een mond vol zand scheurden we terug naar de oase. Plots kraakte iets wel heel erg hard in mijn mond en na nader onderzoek bleek ik een vulling verloren te zijn...
Na Huacachina bracht de nachtbus ons tot in Arequipa, de tweede grootste stad van Peru, maar o zo´n leuke en aangename stad! De eerste missie was echter de zoektocht naar een tandarts. Nog twee maanden rondlopen met een halve tand was geen optie. Een Peruaans-Belgische polikliniek uit de LP bleek echter niet meer te bestaan, maar toeval of niet, in het pompstation op de hoek stopte net op dat moment een ambulance. Na onze vraag naar een goede tandarts boden ze ons een ritje aan achterin de ambulance! Natuurlijk zeg je daar geen nee op he! Voor de deur van de tandarts dropten ze ons weer. Nu, naar de tandarts gaan buiten Europa stond niet echt op mijn verlanglijstje, maar het kon niet anders. Al bij al bleek het bezoekje supergoed mee te vallen. Meteen mochten we binnen en in tegenstelling tot de 2 weken lange wachtlijst in Belgie werd mijn tand meteen hersteld door een wel erg professionele en vriendelijke tandarts. Aan de kassa verwachtten we ons aan het ergste. We kregen een peperdure rekening van wel 65 soles (gedeeld door ongeveer 4 komt dit op een welgetelde 12 euro). Voor zo´n goede en snelle behandeling wilden we wel ineens onze hele mond laten nakijken, maar ja... Dat doe je dan ook weer niet.
Weer tiptop in orde en met een dikke kaak zetten we ons avontuur verder. Na een bezoek aan het Santa Catalina klooster, een stukje cheesecake en de eerste lekkere koffie van de reis, boekten we wat ons tweede ongelooflijke avontuur zou worden: een downhill trip van de berg Chachani. Een 4x4 bracht ons groepje van 5 via een slingerend zandweggetje tot bijna bovenaan de berg (tot 4750m). Daar kregen we bovenop de normale uitrusting (een helm, fiets en handschoenen) ook nog eens been- een elleboogbeschermers. Zo stoer uitgedost voelde het alsof ik wel iets heel gevaarlijks ging ondernemen. Bryan, als ex professioneel mountainbiker was in zijn nopjes en scheurde al meteen als een gek naar beneden! De volgende 2000m bergafwaarts stroomde de energie in de vorm van adrenaline door ieders lijf. De ene al wat sneller dan de andere, de ene via de weg, de andere via zanderige binnenweggetjes (hier hoorde ik tot de laatste groep...), de ene al springend, de andere al vallend, ... iedereen is veilig en wel beneden geraakt!
Vanavond nemen we de nachtbus naar Cuzco, op naar nieuwe avonturen...
Hasta luego
PS: the English version will be written when we´re in Cuzco...
Ff rusten tijdens de downhilltocht op de Chachani, vlakbij Arequipa. Ongelooflijk coole tocht. Stoere foto he? :)A short break on the downhill mountainbike trip on Chachani, close to Arequipa. Incredible trip! Cool picture isn´t it? :)
Arequipa by night...
Bezoek aan de Ballestaeilanden vlakbij Paracas: pinguins en 1000den vogels in alle maten en modellen!Visit to the Ballesta islands, close to Paracas: pinguins and 1000ths of birds in all sorts and sizes!
donderdag 21 oktober 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)