Maandagavond 20u. Jennifer en ik zijn helemaal alleen op de ranch en zitten na een film gezellig wat te kletsen als er ineens op de deur geklopt wordt. Raar... Als we gaan kijken blijkt het een dame te zijn die op reis was en naar Pryor wilde, maar ze nam de weg die via de ranch door de bergen loopt (lees: een weg dien enkel te paard of meet vierwieler of met wel heeeeel stevige 4x4 te berijden is). Ze was dus ook ergens vastgeraakt en stond nu dwars over de weg. Na anderhalf uur lopen is ze bij ons aanbelandt. Wij dus in de pickup die ze gebruiken om trailers door de bergen te sleuren, blijkt dat die met een toyota prius onderweg was. Hoe die zo ver geraakt is, is voor iedereen een raadsel, maar bon. Onder begeleiding van coyotegehuil in het donker hebben we haar kunnen bevrijden, avondeten en een slaapplek aangeboden. Content dat die was!
Maar het avontuur was nog niet gedaan. Gisterenavond tegen een uur of 6 begon het te overtrekken en te waaien en in de verte was er wat dondergerommel. Ik besloor om de heuvel aan de ranch te beklimmen en het schouwspel te kunnen bewonderen, maar meer dan een donkere wolk was er niet te zien. Niets spectaculairs. Maar tegen dat ik terug aan de ranch was, donderde het continu. Jennifer en ik stonden op het terras onder het afdak te kijken toen ik iets uit de lucht zag vallen. Toen ik erheen liep bleek het een hagelsteen ter grootte van een golfbal te zijn! Ik was maar net terug onder het afdak of het begon me daar te hagelen, dat had ik nog nooit gezien!!! Zoals het regen kan gutsen, zo kwamen de hagelbollen naar beneden! Ondertussen regende het ook en waaide het superhard.
De weg naar de ranch loopt af naar de kreek hier en het duurde niet lang vooraleer de weg in een rivier veranderde. Toen de regen ongeveer over was en ik over dat water naar mijn kamer wou om mijn camera te halen, zag ik vanaf de weg naar de bergen (de onberijdbare weg weet je wel) een minitsunami naar beneden komen. Ik overdrijf hier nu wel, maar het was echt een golf water die naar beneden kwam. gelukkig zat de kreek ertussen en kwam die daarin terecht. Niet te doen. Alles was wit en lag onder een laag hagelbollen. Na de regen begon alles ook te stomen omdat de grond nog erg warm was, wat een spectaculair zicht opleverde, en mooie fotokes...
Vandaag heel vroeg, 3.45u ging mijn wekker al af! Na een ontbijt zaten we (Jennifer en ik, haar twee cowboyzonen en 4 vrienden van hen) al op onze paarden om een kudde te verhuizen die helemaal aan de andere kant van de bergen zat. We dreven zo'n 280 luid protesterende koeien, kalveren en stieren bij elkaar en dreven ze over twee bergen. Een keileuke ervaring alweer: ik als leek tussen al die stoere ervaren cowboys! Dat is toch wat anders dan cowboyke spelen met gasten erbij.
Tegen iets na de middag waren we weer thuis... Home sweet home (=uitgebreide middagdut).
woensdag 28 juli 2010
zondag 25 juli 2010
een drukke week...
Howdy,
Hieronder volgt een fotoverslagje van de voorbije week. Het is echter maar een korte samenvatting, want we doen hier zo ongelooflijk veel, niet te doen! De afgelopen week waren er 12 gasten, op een grootvader na allemaal vrouwelijk, en allemaal vrij jong en goede ruiters. Vooral die laatste 2 dingen maakten de week tot een ongelooflijk leuke ervaring. We hebben dan ook vanalles gedaan: koeien van de buren terug naar hun wei gedreven, paarden van wei verhuisd, over de bergen gezworven, gelachen om onze zere konten na lange dagen te paard, lekker gegeten, genoten van de natuur en van elkaars gezelschap, kortom, een week om niet te vergeten.
Op dit moment zit ik in Lovell, op anderhalf uur van de ranch, in de ietwat bewoonde wereld. Er is hier zelfs een supermarkt! Stel je voor! Volgende week zijn er geen gasten en gaan we wat klusjes opknappen. Misschien kan ik dan wat bijslapen want de nachten zijn hier echt wel kort ;)
Maar goed, moet jullie alweer laten want we trekken weer naar de ranch.
See you later alligator,
in a while crocodile.
Hieronder volgt een fotoverslagje van de voorbije week. Het is echter maar een korte samenvatting, want we doen hier zo ongelooflijk veel, niet te doen! De afgelopen week waren er 12 gasten, op een grootvader na allemaal vrouwelijk, en allemaal vrij jong en goede ruiters. Vooral die laatste 2 dingen maakten de week tot een ongelooflijk leuke ervaring. We hebben dan ook vanalles gedaan: koeien van de buren terug naar hun wei gedreven, paarden van wei verhuisd, over de bergen gezworven, gelachen om onze zere konten na lange dagen te paard, lekker gegeten, genoten van de natuur en van elkaars gezelschap, kortom, een week om niet te vergeten.
Op dit moment zit ik in Lovell, op anderhalf uur van de ranch, in de ietwat bewoonde wereld. Er is hier zelfs een supermarkt! Stel je voor! Volgende week zijn er geen gasten en gaan we wat klusjes opknappen. Misschien kan ik dan wat bijslapen want de nachten zijn hier echt wel kort ;)
Maar goed, moet jullie alweer laten want we trekken weer naar de ranch.
See you later alligator,
in a while crocodile.
Enkele sfeerbeelden van de voorbije week.
Sortinggames op de laatste dag: welk team kan het snelst de drie opgegeven koeien in de aparte kraal drijven? Hillariteit alom!
De voorlaatste avond: outdoor cooking. Lees: je eten in aluminiumfolie wikkelen en op het kampvuur leggen. Lekkerrrrrrr...
Na een lange dag van het verhuizen van merriegroepen van de ene wei naar de andere wei, gaan we met een deel van de groep dat nog de fut heeft deze groep terugbrengen en op zoek naar de bijhorende hengst en veulen die verdwenen zijn. De hengst hebben we gevonden, maar het veulen was spoorloos. Na 7,5u te paard zijn we uiteindelijk 's avonds laat teruggekeerd. Mission half accomplished.
De marebands (groepen merries met veulens en een bijhorende hengst) lopen steeds rond in de vrije natuur en worden niet bereden. Om hen wat afwisseling te brengen en om ervoor te zorgen dat de uitgestrekte weides waarin ze zich bevinden niet overbegraasd worden, worden deze groepen af en toe 'verhuisd' naar een ander deel van de bergen. Er lopen dan een 3tal bereden paarden voorop, enkele ruiters bewaken de zijkanten en drijven lastige merries terug in de groep en enkele cowboys drijven achteraan de groep voort. Het verhuizen van paarden is minder moeilijk dan het veedrijven!
Tijdens het verhuizen houden we af en toe even halt bij een kreek om de paarden te laten drinken of om de veulens even te laten bekomen.zondag 18 juli 2010
dinsdag 13 juli 2010
Living the dream
Je hebt zeker al gehoord van het begrip 'In the middle of nowhere'. Wel, probeer je daar dan nu een voorstelling van te maken in een cowboydecor. Gelukt? Zeker? Wel ik kan je verzekeren dat jouw voorstelling in de verste verte niet kan tippen aan waar de dryheadranch zich bevindt.
Even buiten Lovell maakt het asfalt plaats voor een harde zandgrond en weer een half uur verder verruil je die voor iets wat meer een pad is, geflankeerd door een prachtige canyon en de Big Horn Mountains rechts en de Pryor Mountains links. Je hebt met de 4x4 meer dan een uur hobbelend en slippend door een landschap gereden dat meteen kan dienen als decor voor een westernfilm. Dan, als je om de zoveelste bocht rijdt, zie je tussen 2 heuvels in een idyllische ranch liggen (doorsnee 6 mijl!) aan een kreek.
Wel, daar ben ik nu! De dichtsbijzijnde winkel is een heel uur rijden, de buren heb ik nog niet gevonden hoewel we al tochten van meer dan 3 uur gemaakt hebben en je hoort hier echt niets op het stromende water en snuivende paarden na! ... Zaaaaalig!
Ondertussen heb ik al anderhalve dag erop zitten en ... I' living a dream! Natuurlijk moet ik hier ook allerhande klusjes doen, de badkamers in orde houden, een goot schuppen, ... maar dat weegt niet op tegen het avontuur! Ik heb al meegeholpen met het drijven van vaarzen die uitgebroken waren en terug in de juiste wei moesten, door de het juiste hek (leg zo'n beesten mar eens uit waar ze juist heen moeten) en vandaag zijn we een kudde 1jarige veulens uit de bergen gaan halen. Straks voegen we daar het veulen aan toe dat hier op de ranch staat en brengen we ze etrug. Manman, dat is niet simpel, maar wel supersuperleuk. In volle galop door de wei, over de heuvels, door de kreken, een poging doend om de groep jonge paarden bij elkaar te houden en dan nog eens door het juiste hek te krijgen. Ik voel me al een echte cowboy. Als we nog eens in de beschaafde wereld komen, ga ik me een extra paar jeans kopen en een hoed. Ik besef nu dat dat echt niet voor de show is, want ik ben al kakbruin, maar mijn nek is vuurrood. Vandaar de hoed...
Deze week is mijn inburgeringsweek. Er is maar 1 gast, een Frans meisje, Izzie. (haar echt naam is Isaure, maar niemamd kan dat hier uitspreken. Ik ben hier ook niet Evi, maar iets wat op Ivi lijkt) Volgende week zullen er 12 gasten zijn! Werken geblazen dus. Gelukkig heb ik een plekje voor mezelf, hoewel ik daar alleen kom om in mijn bed te duiken.
Maar goed, het is alweer tijd om op mijn paard te springen (peenuckles is mijn paard van vandaag).
See ya folks!
Even buiten Lovell maakt het asfalt plaats voor een harde zandgrond en weer een half uur verder verruil je die voor iets wat meer een pad is, geflankeerd door een prachtige canyon en de Big Horn Mountains rechts en de Pryor Mountains links. Je hebt met de 4x4 meer dan een uur hobbelend en slippend door een landschap gereden dat meteen kan dienen als decor voor een westernfilm. Dan, als je om de zoveelste bocht rijdt, zie je tussen 2 heuvels in een idyllische ranch liggen (doorsnee 6 mijl!) aan een kreek.
Wel, daar ben ik nu! De dichtsbijzijnde winkel is een heel uur rijden, de buren heb ik nog niet gevonden hoewel we al tochten van meer dan 3 uur gemaakt hebben en je hoort hier echt niets op het stromende water en snuivende paarden na! ... Zaaaaalig!
Ondertussen heb ik al anderhalve dag erop zitten en ... I' living a dream! Natuurlijk moet ik hier ook allerhande klusjes doen, de badkamers in orde houden, een goot schuppen, ... maar dat weegt niet op tegen het avontuur! Ik heb al meegeholpen met het drijven van vaarzen die uitgebroken waren en terug in de juiste wei moesten, door de het juiste hek (leg zo'n beesten mar eens uit waar ze juist heen moeten) en vandaag zijn we een kudde 1jarige veulens uit de bergen gaan halen. Straks voegen we daar het veulen aan toe dat hier op de ranch staat en brengen we ze etrug. Manman, dat is niet simpel, maar wel supersuperleuk. In volle galop door de wei, over de heuvels, door de kreken, een poging doend om de groep jonge paarden bij elkaar te houden en dan nog eens door het juiste hek te krijgen. Ik voel me al een echte cowboy. Als we nog eens in de beschaafde wereld komen, ga ik me een extra paar jeans kopen en een hoed. Ik besef nu dat dat echt niet voor de show is, want ik ben al kakbruin, maar mijn nek is vuurrood. Vandaar de hoed...
Deze week is mijn inburgeringsweek. Er is maar 1 gast, een Frans meisje, Izzie. (haar echt naam is Isaure, maar niemamd kan dat hier uitspreken. Ik ben hier ook niet Evi, maar iets wat op Ivi lijkt) Volgende week zullen er 12 gasten zijn! Werken geblazen dus. Gelukkig heb ik een plekje voor mezelf, hoewel ik daar alleen kom om in mijn bed te duiken.
Maar goed, het is alweer tijd om op mijn paard te springen (peenuckles is mijn paard van vandaag).
See ya folks!
zaterdag 10 juli 2010
aankomst
Hi folks...
6u, mijn wekker gaat, maar ik ben al lang wakker en doodnerveus. Beneden staat er een lekker boke op me te wachten, maar ik krijg het niet weggewerkt en dan staat mijn vervoer al voor de deur. Met een wee gevoel in m'n maag stap ik bij ons papa in de auto. Klaar voor 't grote avontuur? Hmm, ben toch niet meer zo zeker van mijn stuk eigenlijk.
Bij de check-in op de luchthaven doen ze al moeilijk! Ik mag maar 3 maanden Ecuador binnen met mijn paspoort. Geen probleem toch geef ik aan, want ik plan daar maar een week of twee te zijn en dan komen Peru en Bolivie aan de beurt. De vrouw vertrouwt het niet helemaal en vertrekt met mijn paspoort en reisschema. Een spannende 10 minuten later staat ze er weer. Er is een kopie van mijn papieren gemaakt en ik kan verder aanschuiven. Wat een gedoe en ik zit nog niet eens op die vlieger!
Maar bon, alles verloopt verder vlotjes en 8u 40 min, veel turbulentie, een flair en een zalige caprice later sta ik op Amerikaanse bodem. Philadelphia, ik ben halverwege en nu al doodop.
Na volledige te moeten uitchecken en weer inchecken, na een duchtige ondervraging door de douane en al de bijhorende poespas liggen er nog 3 lange uren van wachten, 4 en een half uur vliegen, weer een uur wachten en nog eens anderhalf uur vliegen voor me voor ik op de luchthaven van Billings arriveer.
Maar rara, het is me weer niet gegund...Ons vliegtuig waarmee we naar Denver moeten komt met vertraging aan en meteen staan er 5 met zwaailichten uitgeruste wagens rond. Volgens de brandweer zou de cabine ongewoon warm geweest zijn, maar een half uur later stappen we toch aan boord. Terwijl we taxien (er is hier geen trema) en blijven rondrijden vertelt de piloot dat er een storm boven de luchthaven hangt, zodat we niet kunnen vertrekken. Na twee uur extra in het stilstaand vliegtuig vertrekken we eindelijk richting Denver.
Als we daar aankomen is het 21.24u en om 21.35 is mijn volgende vlucht. Ik heb dus 10 minuten om aan de andere kant van het vliegveld te geraken. Na een trein en hard lopen kom ik daar aan om 21.37u om dan te horen dat de vlucht pas om 11u vertrekt.
Soit, eens in Billings aangekomen bel ik alvast het hotel om me op te pikken terwijl ik op de bagage wacht. Ondertussen begint de band te draaien en ... uiteraard zit mijn rugzak er niet bij. Wat had je nu gedacht? ;)
Vandaag, zaterdag, loop ik dus met mijn meindls en een lange jeans aan door Billings en het is 87 graden F of 31 graden celcius. Op een halve dag heb ik zowat heel Billings gezien. Niks te doen, weinig te beleven... Wel allemaal heel vriendelijke mensen. Morgen komen Iris en Jennifer me ophalen en begint het echte avontuur pas.
Tot de volgende!
6u, mijn wekker gaat, maar ik ben al lang wakker en doodnerveus. Beneden staat er een lekker boke op me te wachten, maar ik krijg het niet weggewerkt en dan staat mijn vervoer al voor de deur. Met een wee gevoel in m'n maag stap ik bij ons papa in de auto. Klaar voor 't grote avontuur? Hmm, ben toch niet meer zo zeker van mijn stuk eigenlijk.
Bij de check-in op de luchthaven doen ze al moeilijk! Ik mag maar 3 maanden Ecuador binnen met mijn paspoort. Geen probleem toch geef ik aan, want ik plan daar maar een week of twee te zijn en dan komen Peru en Bolivie aan de beurt. De vrouw vertrouwt het niet helemaal en vertrekt met mijn paspoort en reisschema. Een spannende 10 minuten later staat ze er weer. Er is een kopie van mijn papieren gemaakt en ik kan verder aanschuiven. Wat een gedoe en ik zit nog niet eens op die vlieger!
Maar bon, alles verloopt verder vlotjes en 8u 40 min, veel turbulentie, een flair en een zalige caprice later sta ik op Amerikaanse bodem. Philadelphia, ik ben halverwege en nu al doodop.
Na volledige te moeten uitchecken en weer inchecken, na een duchtige ondervraging door de douane en al de bijhorende poespas liggen er nog 3 lange uren van wachten, 4 en een half uur vliegen, weer een uur wachten en nog eens anderhalf uur vliegen voor me voor ik op de luchthaven van Billings arriveer.
Maar rara, het is me weer niet gegund...Ons vliegtuig waarmee we naar Denver moeten komt met vertraging aan en meteen staan er 5 met zwaailichten uitgeruste wagens rond. Volgens de brandweer zou de cabine ongewoon warm geweest zijn, maar een half uur later stappen we toch aan boord. Terwijl we taxien (er is hier geen trema) en blijven rondrijden vertelt de piloot dat er een storm boven de luchthaven hangt, zodat we niet kunnen vertrekken. Na twee uur extra in het stilstaand vliegtuig vertrekken we eindelijk richting Denver.
Als we daar aankomen is het 21.24u en om 21.35 is mijn volgende vlucht. Ik heb dus 10 minuten om aan de andere kant van het vliegveld te geraken. Na een trein en hard lopen kom ik daar aan om 21.37u om dan te horen dat de vlucht pas om 11u vertrekt.
Soit, eens in Billings aangekomen bel ik alvast het hotel om me op te pikken terwijl ik op de bagage wacht. Ondertussen begint de band te draaien en ... uiteraard zit mijn rugzak er niet bij. Wat had je nu gedacht? ;)
Vandaag, zaterdag, loop ik dus met mijn meindls en een lange jeans aan door Billings en het is 87 graden F of 31 graden celcius. Op een halve dag heb ik zowat heel Billings gezien. Niks te doen, weinig te beleven... Wel allemaal heel vriendelijke mensen. Morgen komen Iris en Jennifer me ophalen en begint het echte avontuur pas.
Tot de volgende!
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)