maandag 27 december 2010
Memories... good memories
Voila, weer veilig en wel thuis na wat extra omzwervingen weliswaar, maar het is gelukt! Ondertussen zijn alle sdkaartjes leeggehaald, blijkt de usb-stick met 3/4 van de Dryheadfoto's verdwenen :( en zijn de rugzakken uitgepakt. Tijd dus om nog eens ff terug te denken aan hoe het geweest is. Geniet gerust mee...
After some extra adventures and some delay we are finally safe back home. Meanwhile all the pictures are on the computers, my usb stick with 3/4 off all my Dryhead pictures seames disappeared somewhere along the road :( and our backpacks are empty. Time to think back ...
zaterdag 18 december 2010
Thuis
Koud, brrrrrrrr, ijs, sneeuw en donker was het toen we gisteravond beide in Brussel aankwamen. Evi was donderdagochtend vanuit La Paz vertrokken met een andere vlucht dan eerder in de planning stond. Een vlucht die ze nog vanuit La Paz heeft moeten boeken omdat haar eerder geboekt ticket was gecanceld door Cheaptickets, zonder notificatie. Ook de tweede boeking die we uiteindelijk vanuit La Paz maakten werdt 2 dagen voor vertrek ongedaan gemaakt. Uiteindelijk toch nog via een ander agentschap met 10uur (!) vertraging op London thuis geraakt.
De dagen voor we vertrokken hebben we gevuld met twee mountainbike downhills: Deathroad en SST. De eerste was leuk, maar niet gevaarlijk, tenzij je het eerste stuk meerekent over het asfalt met 60 km per uur in de regen tussen vrachtwagens door slingeren en soms ingehaald worden door auto's. De tweede rit die wij hadden geboekt was een single track: Muela del Diablo y Coillana ofwel de SST.
Ver boven de stad begon dit avontuur met een route door enorme geulen, recht naar beneden en hoge drop-offs. Ik ben wel wat gewend, maar dit niveau was voor mij vrij hoog gegrepen. Na een aantal spannende uren en veel craches later eindigde deze rit in de meeste prachtige omgeving. Dit vraagt naar meer............
Door een dorp over een steil pad met flinke trappen en losse stenen
Evi op weg naar een drop-off
Dit is eigenlijk een filmpje. Als je wil weten hoe dit eindigde moet je maar eens langskomen om tegelijk onze andere verhalen en foto's te bekijken...
vrijdag 10 december 2010
Junglepictures
We zijn in La Paz! Een uurtje na de vorige reactie kregen we te horen dat de staking was stopgezet en nog eens enkele uren later zaten we op de tweede vlucht naar La Paz. Geen stiekeme boottocht, geen gevecht en geen lange busrit terug dus! Oef...
Hieronder enkele foto's om jullie mee te laten dromen...
kaaiman vlakbij de lodge
een pootafdruk van de ocelot, helaas hebben we enkel de afdruk gevonden...
RoerenEnAfBakken
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we op de terugweg naar Rurenabaque, waar een douche met koel schoon water op ons wacht. We komen terug van een 5daags verblijf in de jungle van Madidi. De boot brengt ons in ongeveer 3 uur terug.
Ik kijk Evi aan en ik zie dat ze met Sylvester Stallone in de ring heeft gestaan. Een dik oog en flinke zwellingen op haar gezicht....
Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben na Potosi een stop gemaakt in Sucre. Een mooie stad met een echte bioscoop. Onze eerste keer samen naar de film. Een paar dagen later herhaalden we een bioscoopbezoek in La Paz. Harry Potter met Spaanse ondertiteling en een bak popcorn.
Het propellervliegtuigje met 20 zetels bracht ons de volgende middag naar Rurenabaque, een vlucht langs de hoge Andestoppen die vanuit La Paz zijn te beklimmen en die reiken tot een hoogte van 6800m. Het landschap werd dikker begroeid, de hoogte van de bergen nam af en de wolken ontnamen ons vervolgens het zicht op wat er zich beneden afspeelde. Vanuit de cockpit kwamen verschillende piepjes die de piloten waarschijnlijk voor allerlei gevaren waarschuwden. Met enige spanning landen wij 45 min later op een klein vliegveldje in de Amazone. We kwamen van de grote stad op 4000m met een prima klimaat in een dorpje op 200m waar het tropisch warm was. Na een goeie warme nachtrust gingen we met onze gids per bootje op weg voor een tocht van zeker 3 1/2 uur over de rivier Beni. Inmiddels wisten we dat in het meer en de rivier piranha's zaten van 80cm en dat er kaaimannen en alligators vrolijk rondzwommen. Tot zo ver onze zwembroeken ...
We hebben van het moment dat we bij onze lodge
In Serere aan zijn gekomen ook brulapen, capucijnenapen, zwijnen, vipersnakes, opposums, grote spinnen, prachtige vlinders, ontelbare mieren en heel veel vogels gezien. De kaaimannen die ons in de gaten houden en de piranha's die Evi heeft gevangen zijn vooralsnog het minst gevaarlijk. Het zijn de TIJGERMUGGEN die ons verblijf hier veraangenamen. Niet enkel in de avonden maar net zoveel miljoenen die ons de hele dag achtervolgen en liters bloed afnemen. Wij hebben inmiddels wel voor een aantal jaar bloed gegeven. De bloedbank zou er blij mee zijn. De restjes bloed die wij nog over hebben, worden dan weer gretig door de teken uit ons lichaam gezogen. Ik telde er op een middag 20. 's Morgens, als de benen, armen, handen en het gezicht van Evi enkel nog maar jeuken en minder zijn opgezwollen, springen we weer de ring in die de Madidi jungle heet en gaan we op zoek naar de jaguar, tapir of poema.
10 jaar geleden heeft National Geographic een artikel geschreven over de Madidi en Rosa Maria Ruiz die zich al jaren inzet voor het behoud van deze jungle. Wij verblijven in haar lodge die wordt gerund door in totaal 35 locals die o.a. de grenzen van het park bewaken, zorgen voor dieren, gidsen en alle huishoudelijke taken doen. Alle inkomsten zijn ten behoeve van hen en het behoud van het reservaat. Een plek enkel toegankelijk per boot en omringd door 5 meren laat ons beseffen dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld. Dit is nog maar het zuid-westen van de Amazone en hiervandaan strekken er zich duizenden kilometers bossen uit naar het noorden.
Nog steeds staat deze natuur op de National G lijst met de 50 plaatsen ter wereld die je gezien moet hebben. Liggend in een hangmat met uitzicht over een meer en op de achtergrond een tiental apen die de bomen verbouwen, loopt er een scorpionspider onder me door en hoor ik de cycladen hun best doen om Evi wakker te maken die op 5 min loopafstand ligt te genieten van een siësta. Onze hut is als het ware een grote klamboe met een bed, wc en koud waterdouche. Ik vind het maar wat spannend en hoop dat de anaconda en cobra op zoek gaan naar ander vlees.
's Nachts worden we wakker gemaakt door een opossum die ons pak koekjes probeert te veroveren. De volgende nacht vindt hij het wel zo gezellig om tussen ons in te komen liggen... Toch is het ook 's nachts genieten van alle geluiden en met de wetenschap dat er rond onze hut roofdieren sluipen. Iedere dag treffen we verse sporen in de omgeving van hen: ocelot, poema, zwijnen, tapirs en dieren waarvan ik de naam nooit vooraf gehoord heb.
Onze broeierige jungletocht is gedaan en we verlangen naar een wandeling in een koude winterse omgeving waar een dik pak sneeuw onder onze voeten knispert en de boomtakken doorhangen. Waarna we onze koude handen kunnen opwarmen aan de koppen warme chocolademelk en cappuccino (apfelstrudel mit heisse vanillesause zou ook niet gek zijn...).
Zojuist hoorden we dat er gestaakt wordt in RoerenEnAfBakken. Geen enkele boot, vlieger of busje kan in of uit het dorpje. Morgen weten we of we terug kunnen naar La Paz.
Chao
Ik kijk Evi aan en ik zie dat ze met Sylvester Stallone in de ring heeft gestaan. Een dik oog en flinke zwellingen op haar gezicht....
Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben na Potosi een stop gemaakt in Sucre. Een mooie stad met een echte bioscoop. Onze eerste keer samen naar de film. Een paar dagen later herhaalden we een bioscoopbezoek in La Paz. Harry Potter met Spaanse ondertiteling en een bak popcorn.
Het propellervliegtuigje met 20 zetels bracht ons de volgende middag naar Rurenabaque, een vlucht langs de hoge Andestoppen die vanuit La Paz zijn te beklimmen en die reiken tot een hoogte van 6800m. Het landschap werd dikker begroeid, de hoogte van de bergen nam af en de wolken ontnamen ons vervolgens het zicht op wat er zich beneden afspeelde. Vanuit de cockpit kwamen verschillende piepjes die de piloten waarschijnlijk voor allerlei gevaren waarschuwden. Met enige spanning landen wij 45 min later op een klein vliegveldje in de Amazone. We kwamen van de grote stad op 4000m met een prima klimaat in een dorpje op 200m waar het tropisch warm was. Na een goeie warme nachtrust gingen we met onze gids per bootje op weg voor een tocht van zeker 3 1/2 uur over de rivier Beni. Inmiddels wisten we dat in het meer en de rivier piranha's zaten van 80cm en dat er kaaimannen en alligators vrolijk rondzwommen. Tot zo ver onze zwembroeken ...
We hebben van het moment dat we bij onze lodge
In Serere aan zijn gekomen ook brulapen, capucijnenapen, zwijnen, vipersnakes, opposums, grote spinnen, prachtige vlinders, ontelbare mieren en heel veel vogels gezien. De kaaimannen die ons in de gaten houden en de piranha's die Evi heeft gevangen zijn vooralsnog het minst gevaarlijk. Het zijn de TIJGERMUGGEN die ons verblijf hier veraangenamen. Niet enkel in de avonden maar net zoveel miljoenen die ons de hele dag achtervolgen en liters bloed afnemen. Wij hebben inmiddels wel voor een aantal jaar bloed gegeven. De bloedbank zou er blij mee zijn. De restjes bloed die wij nog over hebben, worden dan weer gretig door de teken uit ons lichaam gezogen. Ik telde er op een middag 20. 's Morgens, als de benen, armen, handen en het gezicht van Evi enkel nog maar jeuken en minder zijn opgezwollen, springen we weer de ring in die de Madidi jungle heet en gaan we op zoek naar de jaguar, tapir of poema.
10 jaar geleden heeft National Geographic een artikel geschreven over de Madidi en Rosa Maria Ruiz die zich al jaren inzet voor het behoud van deze jungle. Wij verblijven in haar lodge die wordt gerund door in totaal 35 locals die o.a. de grenzen van het park bewaken, zorgen voor dieren, gidsen en alle huishoudelijke taken doen. Alle inkomsten zijn ten behoeve van hen en het behoud van het reservaat. Een plek enkel toegankelijk per boot en omringd door 5 meren laat ons beseffen dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld. Dit is nog maar het zuid-westen van de Amazone en hiervandaan strekken er zich duizenden kilometers bossen uit naar het noorden.
Nog steeds staat deze natuur op de National G lijst met de 50 plaatsen ter wereld die je gezien moet hebben. Liggend in een hangmat met uitzicht over een meer en op de achtergrond een tiental apen die de bomen verbouwen, loopt er een scorpionspider onder me door en hoor ik de cycladen hun best doen om Evi wakker te maken die op 5 min loopafstand ligt te genieten van een siësta. Onze hut is als het ware een grote klamboe met een bed, wc en koud waterdouche. Ik vind het maar wat spannend en hoop dat de anaconda en cobra op zoek gaan naar ander vlees.
's Nachts worden we wakker gemaakt door een opossum die ons pak koekjes probeert te veroveren. De volgende nacht vindt hij het wel zo gezellig om tussen ons in te komen liggen... Toch is het ook 's nachts genieten van alle geluiden en met de wetenschap dat er rond onze hut roofdieren sluipen. Iedere dag treffen we verse sporen in de omgeving van hen: ocelot, poema, zwijnen, tapirs en dieren waarvan ik de naam nooit vooraf gehoord heb.
Onze broeierige jungletocht is gedaan en we verlangen naar een wandeling in een koude winterse omgeving waar een dik pak sneeuw onder onze voeten knispert en de boomtakken doorhangen. Waarna we onze koude handen kunnen opwarmen aan de koppen warme chocolademelk en cappuccino (apfelstrudel mit heisse vanillesause zou ook niet gek zijn...).
Zojuist hoorden we dat er gestaakt wordt in RoerenEnAfBakken. Geen enkele boot, vlieger of busje kan in of uit het dorpje. Morgen weten we of we terug kunnen naar La Paz.
Chao
woensdag 8 december 2010
Staking!!!
Ff een kort berichtje om te laten weten dat we veilig en wel terug zijn uit de jungle en dat we op de iphone een leuk verslagje hebben staan, klaar om in de eter gegooid te worden, maar de goden zitten niet mee. Door een staking zitten we al twee dagen én nog tot minstens vrijdag vast in Rurrenabaque, een dorpje van een scheet groot waar niets te doen is op een zwembad met groen water na. Onze grote bagage staat nog in La Paz, het is hier broeiheet en onze leesboeken zijn bijna uit... Lang leve de hangmat!
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)