RoerenEnAfBakken

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we op de terugweg naar Rurenabaque, waar een douche met koel schoon water op ons wacht. We komen terug van een 5daags verblijf in de jungle van Madidi. De boot brengt ons in ongeveer 3 uur terug.
Ik kijk Evi aan en ik zie dat ze met Sylvester Stallone in de ring heeft gestaan. Een dik oog en flinke zwellingen op haar gezicht....

Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben na Potosi een stop gemaakt in Sucre. Een mooie stad met een echte bioscoop. Onze eerste keer samen naar de film. Een paar dagen later herhaalden we een bioscoopbezoek in La Paz. Harry Potter met Spaanse ondertiteling en een bak popcorn.

Het propellervliegtuigje met 20 zetels bracht ons de volgende middag naar Rurenabaque, een vlucht langs de hoge Andestoppen die vanuit La Paz zijn te beklimmen en die reiken tot een hoogte van 6800m. Het landschap werd dikker begroeid, de hoogte van de bergen nam af en de wolken ontnamen ons vervolgens het zicht op wat er zich beneden afspeelde. Vanuit de cockpit kwamen verschillende piepjes die de piloten waarschijnlijk voor allerlei gevaren waarschuwden. Met enige spanning landen wij 45 min later op een klein vliegveldje in de Amazone. We kwamen van de grote stad op 4000m met een prima klimaat in een dorpje op 200m waar het tropisch warm was. Na een goeie warme nachtrust gingen we met onze gids per bootje op weg voor een tocht van zeker 3 1/2 uur over de rivier Beni. Inmiddels wisten we dat in het meer en de rivier piranha's zaten van 80cm en dat er kaaimannen en alligators vrolijk rondzwommen. Tot zo ver onze zwembroeken ...
We hebben van het moment dat we bij onze lodge
In Serere aan zijn gekomen ook brulapen, capucijnenapen, zwijnen, vipersnakes, opposums, grote spinnen, prachtige vlinders, ontelbare mieren en heel veel vogels gezien. De kaaimannen die ons in de gaten houden en de piranha's die Evi heeft gevangen zijn vooralsnog het minst gevaarlijk. Het zijn de TIJGERMUGGEN die ons verblijf hier veraangenamen. Niet enkel in de avonden maar net zoveel miljoenen die ons de hele dag achtervolgen en liters bloed afnemen. Wij hebben inmiddels wel voor een aantal jaar bloed gegeven. De bloedbank zou er blij mee zijn. De restjes bloed die wij nog over hebben, worden dan weer gretig door de teken uit ons lichaam gezogen. Ik telde er op een middag 20. 's Morgens, als de benen, armen, handen en het gezicht van Evi enkel nog maar jeuken en minder zijn opgezwollen, springen we weer de ring in die de Madidi jungle heet en gaan we op zoek naar de jaguar, tapir of poema.

10 jaar geleden heeft National Geographic een artikel geschreven over de Madidi en Rosa Maria Ruiz die zich al jaren inzet voor het behoud van deze jungle. Wij verblijven in haar lodge die wordt gerund door in totaal 35 locals die o.a. de grenzen van het park bewaken, zorgen voor dieren, gidsen en alle huishoudelijke taken doen. Alle inkomsten zijn ten behoeve van hen en het behoud van het reservaat. Een plek enkel toegankelijk per boot en omringd door 5 meren laat ons beseffen dat we ver weg zijn van de bewoonde wereld. Dit is nog maar het zuid-westen van de Amazone en hiervandaan strekken er zich duizenden kilometers bossen uit naar het noorden.
Nog steeds staat deze natuur op de National G lijst met de 50 plaatsen ter wereld die je gezien moet hebben. Liggend in een hangmat met uitzicht over een meer en op de achtergrond een tiental apen die de bomen verbouwen, loopt er een scorpionspider onder me door en hoor ik de cycladen hun best doen om Evi wakker te maken die op 5 min loopafstand ligt te genieten van een siësta. Onze hut is als het ware een grote klamboe met een bed, wc en koud waterdouche. Ik vind het maar wat spannend en hoop dat de anaconda en cobra op zoek gaan naar ander vlees.
's Nachts worden we wakker gemaakt door een opossum die ons pak koekjes probeert te veroveren. De volgende nacht vindt hij het wel zo gezellig om tussen ons in te komen liggen... Toch is het ook 's nachts genieten van alle geluiden en met de wetenschap dat er rond onze hut roofdieren sluipen. Iedere dag treffen we verse sporen in de omgeving van hen: ocelot, poema, zwijnen, tapirs en dieren waarvan ik de naam nooit vooraf gehoord heb.

Onze broeierige jungletocht is gedaan en we verlangen naar een wandeling in een koude winterse omgeving waar een dik pak sneeuw onder onze voeten knispert en de boomtakken doorhangen. Waarna we onze koude handen kunnen opwarmen aan de koppen warme chocolademelk en cappuccino (apfelstrudel mit heisse vanillesause zou ook niet gek zijn...).

Zojuist hoorden we dat er gestaakt wordt in RoerenEnAfBakken. Geen enkele boot, vlieger of busje kan in of uit het dorpje. Morgen weten we of we terug kunnen naar La Paz.

Chao