Tupiza-Potosí

Na een geweldig avontuur op de zoutvlakte van Uyuni zijn we met de bus overdag naar het warme Tupiza afgereisd. Een rit door droge rivierbeddingen, rood gekleurde canyons en langs prachtige rotsen die er uitnodigend uit zagen om beklommen te worden. Tupiza is een stadje dat in de tijd van de cowboys door Buth Cassidy & Sundance Kid onveilig werd gemaakt. Na een wilde achtervolging die ontstond na een roofoverval overleefden zij hun belagers uiteindelijk niet. Gewapend met sombreros, chaps, 2 liter water en de nodige paarden traden wij hier in hun paardenhoefsporen en reden we al steigerend en galopperend een tocht van 7 uur door valleien met schitterende gekleurde rotsformaties, rivieren en volgden we een verlaten spoor.(Cisco leerde die ochtend hoe ze gecontroleerd haar paard kon laten steigeren).


Vol verwachting reden we met de volgende Flota naar Potosí. Ooit de stad met meeste inwoners ter wereld. Het telde tussen 1550 en 1825 ongeveer 1 1/2 miljoen inwoners omwille van de zilverkoorts. 8 miljoen slaven uit Afrika die hier door de Spanjaarden naartoe werden gebracht vonden de dood met het werken in de mijnen. De condities van het werk zijn nog niet veel beter geworden. Kinderen beginnen op hun 14 jaar te werken in de nauwe donkere gangen die op een hoogte liggen tussen 4000 en 5200 meter en in lengte 90 km tellen. Zilver is hier niet veel meer te vinden maar wel genoeg zink, tin en lood.
Wij boekten een tour om te zien hoe er gewerkt werd in deze mijnen. Met een groep van 14 medereizigers moesten we eerst op de mijnwerkersmarkt dynamiet, lonten, cocablaadjes, sigaretten en 96% alcohol kopen. Met een plastic pak aan, helm op en laarzen om ons tegen de blubber te beschermen liepen we gebukt de tunnel in. Al klimmend en springend kwamen we steeds dieper. Door de hoogte, het stof en de weinige zuurstof in de smalle gangen werd het ademen steeds lastiger en klopten onze hartjes hard.
Het was de laatste vrijdag van de maand en dus een speciale dag voor de mijnwerkers. Dit hadden wij al 50x van de gids gehoord en hij zei dit iedere keer als hij ons een slok liet nemen van iets met alcohol. Eerst de 96% puur en later gemixed met fruitsap. Ik was licht ontvlambaar geworden ;).
De mijnwerkers werken soms 24 uur achtereen en leven dan op cocablaadjes en de alcohol. Bijna alles is nog handwerk en met regelmaat worden de mijnkarretjes over de gammele rails naar buiten geduwd. Tijdens de pauze ergens op 500m van de uitgang en diep onder de grond werd het tijd om de grootste lol te hebben met dynamiet. Met ons 14en zaten we op elkaars lip in een kleine ruimte toe te kijken hoe de mijnwerkers meer en meer dronken, rookten en tegelijk dynamiet aan het voorbereiden waren om te gaan afsteken. Gewapend met een aansteker en de rest van het speelgoed toonden zij aan hoe leuk ze het vonden om sommigen van de groep het benauwd te laten krijgen. Tja, het waren enkel twee staven en wij hadden te samen genoeg voor stadsvernieuwingen in Brasschaat. De mijnwerker liep vervolgens de hoek om en liet daar de staven ontploffen. Een doffe klap was het gevolg en we mochten de mijn verlaten. We lieten de mijnwerkers achter met liters van onze alcohol en de rest van de aankopen die wij voor hen gedaan hadden op de markt. Een frisse douche in onze suite van het geweldige hostel wachtte op ons en we hebben ons overgegeven aan de flatscreentv met het WarnerBros kanaal.

De volgende dag brachten we een bezoek aan de markt en aan de natuurlijke hotspring in de bergen, op een half uurtje van de stad. 30 graden en uitzicht over de bergen. Ooit heeft hier de Inca uit Cusco zich gewassen, een voettochtje van ruim 1000km.
In Potosí hebben we ons ook nog te goed gedaan een sjiek restaurant waar we de duurste wijn van de kaart hebben genomen en Evi een fantastische steak heeft gegeten. Mijn pasta met knoflooksaus was ook meer dan de moeite waard. De rekening was wel even schrikken... 168bol (delen door 10).