el bus numero 6

Maandagavond, eindelijk komt Bolivie in zicht: een nachtbus zou ons van Cuzco direct tot La Paz brengen met enkel een tussenstop voor de nodige paperassen aan de grens. Geschatte reistijd: 14 uur.
Gewapend met wat water en voer stapten we om 22.30u de bus op en Bryan zei nog:¨Ik heb het gevoel dat dit een relaxed ritje gaat worden¨. En dat was het ook, ware het niet dat we omstreeks 5u ´s morgens opeens stil stonden. Uit het gemurmel in de bus konden we afleiden dat er een staking aan de gang was. Geen probleem, dan wachten we toch efkes??? Toen bleek dat de weg volledig geblokkeerd was met grote stenen en dat we tot de middag zouden moeten wachten. Hmm, dat was minder. Toen de betogers gewapend met stokken en keien de bus passeerden kregen we het toch ff benauwd en besloten we om een uur of 8 om samen met een Spanjaard en 3 Argentijnen deel te nemen aan de volksverhuizing die ondertussen op gang gekomen was. Te voet trokken we met al onze bagage over een paadje over een berg (we zaten boven 3800m!) tot het volgende dorpje. Daar verdeelden we ons over twee taxi´s die ons tot Puno brachten. In Puno stapten we op vervoer nummer 3: een collectivo tot de grens. In tegenstelling tot onze verwachtingen ging het papierwerk aan de grens vrij vlot en al snel stonden we met beide voeten in Bolivie! Hoewel het gewoon de andere kant van de rivier was, verwelkomde onze nieuwe bestemming ons met open armen. Maar nu, we moesten nog met ons zessen naar La Paz. De bussen die klaar stonden waren dubbel zo hoog als normaal omdat het dak volgeladen was met allerlei ondefinieerdbare pakken, zakken, dozen, bakken, ... En de bus zelf zat afgeladen vol met mensen. Jaja, we konden er zeker nog bij volgens de chauffeur... Verstandig als we waren besloten we om als nummer 4 aan te sluiten bij een minibusje dat net iets minder volgeladen was en dat volgens ons makkelijker over de bergen zou bollen. En dat was ook zo, tot we aan de buitenwijken van La Paz geraakten en het busje er na heel wat gesputter en gedoe de brui aan gaf. Hop, nummer 5 stond al gauw klaar als een ander minibusje. Helaas reed dit niet tot in het centrum zodat we met z´n allen op nummer 6 sprongen: een colectivo tot aan Plaza San Francisco. Oef! Bestemming bereikt (ondertussen was het bijna 17u). Na afscheid genomen te hebben van onze metgezellen was de volgende missie: eten!!!!

Na heerlijke couscous en wat nachtrust kozen we voor de korte pijn en zaten we de volgende middag alweer op de bus, dit keer richting Oruro, waar we dan de trein tot Uyuni zouden nemen. In het busstation werden we weer herenigd met onze reiscompagnons. Per toeval hadden we dezelfde bus en trein geboekt. Gezellig! Deze keer echter geen staking of panne of boze betogers, maar wel een treurig busongeluk. De bus die een uur voor ons was vertrokken, van dezelfde maatschappij en met dezelfde bestemming was ongelukkig tegen een vrachtwagen terecht gekomen: 8 doden. Dit deed ons wel ff nadenken en deed al onze omzwervingen in het niets verdwijnen.

Met zijn 7 plus bagage kropen we anderhalf uur later in een taxi naar het station. Om 3u ´s nachts kwamen we eindelijk veilig en wel aan in Uyuni, waar 5 bedjes ons eindelijk opwachtten (5 want de Spanjaard nam de trein helemaal tot Argentinie).